زالدیوار و همکاران[86] (2006) در پژوهشی به بررسی پاسخ فاکتورهای رشدی و ترکیب سایتوکاینهای التهابزا و ضد التهابی به ورزش پرداختند. آزمودنیهای این پژوهش شامل 11 مرد بزرگسال سالم با دامنه سنی 30-18 سال بودند. برنامه تمرینی شامل یک جلسه فعالیت 30 دقیقهای ورزش دوچرخه سواری سنگین بود. نمونههای خون قبل از فعالیت، بعد از فعالیت و همچنین 60 دقیقه بعد از فعالیت از آزمودنیها گرفته شد. سایتوکاینهای التهابزا (IL-12 ,TNF-α & IFN-ϒ) و سایتوکاینهای ضد التهابی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که میزان TNF-α بعد از فعالیت به طور چشمگیری افزایش یافت علاوه بر این IFN-ϒ نیز افزایش یافت.
در پژوهشی که توسط سلار و همکارانش[87] (2006) انجام شد، 22 مرد داوطلب با چندین سال سابقه دوچرخه سواری به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. برنامه تمرینی 1 ساعت پاروزنی با شدت تقربا 70 درصد Vo2 peak روی ماشین پاروزنی بود. منبع نمونه گیری، سلولهای خون محیطی تحریک شده بود. نتایج پژوهش نشان داد که 5 دقیقه بعد از ورزش اینترفرون گاما کاهش و اینترلوکین 2 کاهش چشمگیری (p < 0.05) را نشان داد این کاهش طوری بود که یک ساعت بعد از تمرین میزان ورزش اینترفرون گاما و اینترلوکین 2 هر دو کاهش معنیداری (p < 0.05) را نسبت به قبل از تمرین از خود نشان میداد.
شیموزو و همکاران[88] (2008) در پژوهش خود که بر روی 40 مرد و زن سالمند 62 تا 79 ساله انجام دادند، آزمودنیها را در دو گروه ورزش و گروه کنترل قرار دادند. گروه آزمایش در برنامه تمرینی که 5 روز در هفته و به مدت 6 ماه طول کشید شرکت کردند و گروه کنترل فقط در فعالیت روزانه معمولی خود شرکت داشته و هیچ گونه فعالیتبدنی منظمی را در طول این 6 ماه انجام نمیدادند. برنامه تمرینی شامل تمرین مقاومتی و دوچرخه سواری با شدت متوسط بود. نمونههای خونی قبل و بعد از ورزش از آزمودنیها گرفته شد. منبع فاکتورهای مورد اندازه گیری، خون محیطی آزمودنیها بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که Th1افزایش چشمگیر و Th2 کاهشی را حداقل 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین نسبت به میزان قبل از تمرین از خود نشان داد.
شیموزو و همکاران ( 2008 ) در تحققی به بررسی تاثیر تمرین ورزشی متوسط بر روی زیر مجموعه سلولهای Th در افراد سالمند پرداختند. آزمودنیهای این پژوهش را 48 مرد و زن سالمند تشکیل دادند. آزمودنیهای گروه تمرین، 5 روز در هفته و به مدت 6 ماه در برنامه تمرینی شرکت کردند. نمونه خونی قبل و بعد از برنامه تمرینی جمع آوری شد. نتایج پژوهش نشان داد که تعداد لکوسیت بعد از 6 ماه تمرین تغییری نکرد. همچنین در گروه تمرین میزان اینترفرون گاما بعد از 6 ماه تمرین افزایش چشمگیری یافت این در حالی بود که میزان اینترلوکین 4 بعد از دوره تمرینی تغییری نکرد ولی این دو سایتوکاین در گروه کنترل تغییری نکرد.
راوو و پی جی (2009) در مطالعه خود به این نتیجه رسیدند که 9 هفته تمرین فزاینده در موشها باعث تمایل به سمت پاسخ Th2 می شود. این در حالی بود که میزان اینترفرون گاما کاهش چشمگیر و اینترلوکین4 افزایش چشمگیری را نشان داد. این نتایج نشان میدهد که تمرین ورزشی می تواند تعادل نسبت Th1/Th2 را تغییر دهد.
دمیرچی[89]و همکاران (2011) در مطالعه ای، تاثیر ورزش فزاینده را روی پاسخهای ایمنی بررسی کردند. آزمودنی مطالعه آنها را مردان میانسال غیر فعال تشکیل میدادند که در گروه افراد چاق و گروه افراد وزن طبیعی قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که در هر دو گروه بعد از فعالیت، میزان لکوسیتها به طور معنیداری افزایش یافت.
در پژوهشی که توسط محبی و همکاران (2012) انجام گرفت. 24 مرد تمرین نکرده به طور تصادفی به سه گروه تمرین مقاومتی با 80% یک تکرار بیشینه، گروه تمرینی با 50% یک تکرار بیشینه و یک گروه کنترل تقسیم شدند. نمونه خون قبل از تمرین، در پایان هفته چهارم و در نهایت در آخر هفته هشتم جمع آوری شد. نتایج پژوهش نشان داد که میزان لکوسیتها در هفته چهارم و هفته هشتم در گروه تمرین مقاومتی با 80% تکرار بیشینه به طور چشمگیری کاهش یافت، این در حالی بود که میزان لکوسیت در گروه تمرینی با 50% یک تکرار بیشینه، افزایش چشمگیری نشان داد.
در پژوهشی که توسط سوگما و همکاران ( 2013) انجام شد، محققین به بررسی سطوح سایتوکاینها بعد از فعالیت استقامتی پرداختند. در این مطالعه 14 مرد ورزشکار در برنامه تمرینی که شامل 5 کیلومتر دویدن – 5 کیلو متر دوچرخه سواری- 5 کیلومتر دویدن بود، شرکت کردند. نمونه خونی قبل، بلافاصله بعد و 5/1 و 3 ساعت بعد از مسابقه جمع آوری شد. نتایج پژوهش نشان داد که غلظت پلاسمایی اینترلوکین 4 و اینترفرون گاما بعد از مسابقه تغییر چشمگیری نکرد. این در حالی بود که غلظت ادراری پلاسمایی اینترلوکین 4 و اینترفرون گاما افزایش چشمگیری را نشان داد.
در پژوهشی که توسط رنجبر و همکارن ( 2013) انجام شد، اثر 6 هفته تمرین هوازی ( دویدن روی تردمیل با شدت 55 تا 70% حداکثر اکسیژن مصرفی) بر روی تغییرات اینترفرون گاما موشهای ماده سرطانی بررسی شد. نتاتیج پژوهش نشان داد که میزان اینترفرون گاما بعد از 6 هفته تمرین هوازی افزایش یافت ولی این افزایش از لحاظ آماری معنیدار نبود.
در پژوهشی که توسط کادر و همکاران (2013) انجام شد. به بررسی تاثیر فعالیت با شدت متوسط بر روی سایتوکاینهای التهابزای مردان چاق دیابتی میانسال پرداختند. 50 بیمار چاق دیابتی نوع 2 با دامنه سنی 40 تا 55 سال در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها در دو گروه فعالیت هوازی با شدت متوسط و فعالیت هوازی با شدت کم قرار گرفتند. آزمودنی به مدت 3 ماه و هفتهای 3 جلسه در برنامه تمرینی شرکت کردند. نتایج پژوهش نشان داد که بعد از فعالیت در هر دو گروه میزان اینترلوکین 4 کاهش چشمگیری را نسبت به قبل از فعالیت نشان داد.
در پژوهشی که توسط ژیانگ و همکاران (2013) تحت عنوان ورزش شدید بیان ژن Th1 و Th2 را دوندگان ماراتن راتغییر میدهد، انجام شد، نمونه خونی قبل و بعد از ماراتن از 16 دونده داوطلب گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که نسبت IFN/IL4 کاهش چشمگیری بعد از ماراتن نسبت به قبل از ماراتن یافت.
در پژوهشی که توسط الوندی و همکاران (2014) تحت عنوان اثر تمرینات مقاومتی بر روی سایتوکاینهای ضد التهابی در مردان دارای اضافه وزن انجام شد، 19 مرد غیرفعال با دامنه سنی 30-20 سال در دو گروه کنترل و تمرین قرار گرفته و در مطالعه شرکت کردند. نمونه خونی قبل و بعد از 10 هفته تمرین مقاومتی جمع آوری شد. نتایج آزمون تی نشان داد که میزان اینترلوکین 4 تغییر نکرد.
غلامنژاد و همکاران (2014) در مطالعه خود به بررسی پاسخهای ایمنی بعد از ورزشهای با شدت متوسط و بیش تمرینی در رتهای نر نژاد ویستار پرداختند. رتها به 4 گروه تقسیم شدند: گروه کنترل، گروه تمرین با شدت متوسط، گروه بیش تمرینی و گروه بیش تمرینی با دوره برگشت به حالت اولیه. نتایج پژوهش نشان داد که بلافاصله بعد از آخرین جلسه تمرین، در گروه تمرین متوسط سطح سرمی اینترلوکین 4 کاهش، اما اینترفرون گاما افزایش یافت. به علاوه در گروه بیش تمرینی و گروه برگشت به حالت اولیه بعد از بیش تمرینی میزان اینترلوکین 4 بالاتر و میزان اینترفرون گاما پایینتر از گروه استقامتی بود. میزان نسبت IFN/IL-4 به طور چشمگیری در گروه تمرین با شدت متوسط افزایش یافت در حالی که در گروه بیش تمرینی این نسبت کاهش یافت. نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که تمرین با شدت متوسط روی سیستم ایمنی تاثیر مثبت می گذارد و استعداد ابتلا به عفونتهای ویروسی به وسیله تمایل پیدا کردن به سمت تولید سایتوکاینهای Th1 کاهش میدهد.
در مطالعه ای که تحت عنوان پروفایل سایتوکاین Th بعد از تمرین استقامتی انجام شد، 10 دوچرخه سوار جاده حرفهای در مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها برنامه تمرینی که شامل 2 ساعت دوچرخه سواری با شدت 90 درصد آستانه تهویه بود را انجام دادند. در این مطالعه غلظت کورتیزول و سایتوکاینهایTh1 و Th2 مورد بررسی قرار گرفت. غلظت کورتیزول در 24-4 ساعت بعد از تمرین نسبت به قبل از تمرین کاهش معنیداری یافت. همچنین میزان سایتوکاینهای Th1 ( از قبیل اینتر فرون گاما و اینترلوکین 2) و همچنین سایتوکاینهای Th2 ( از قبیل اینترلوکین 4 و اینترلوکین 10) نسبت به قبل از تمرین تغییر یافت که این تغییر از لحاظ آماری معنیدار نبود ( کاکانیز و همکاران، 2014).
استفانو و همکاران ( 2014) در مطالعه ای به بررسی سایتوکاینهای اینترلوکین 4 و اینترفرون گاما در فوتبالیستهای حرفهای ایتالیا در مراحل مختلف فصل رقابت پرداختند. بدین منظور 29 ورزشکار فوتبالیست سری A ایتالیا در این مطالعه شرکت کردند. نمونه گیری در سه نوبت یعنی ابتدای فصل، در طول فصل و بار سوم در انتهای فصل انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که میزان اینترلوکین 4 کاهش چشمگیری را نشان داد این در حالی بود که اینترفرون گاما افزایش یافت.
جمع بندی
دستگاه ایمنی تحت تأثیر عوامل مختلفی چون فعالیت بدنی قرار میگیرد و سلامت فرد از طریق سلامت این دستگاه در کنار دیگر دستگاها حاصل می شود. تمام پاسخهای دفاعی بدن علیه مولکولهای بیگانه و نو ظهور در دستگاه ایمنی به وقوع میپیوندد که در حفظ هموستاز بدن نقش مهمی دارد. عوامل بسیاری بر سیستم ایمنی اثر میگذارند که یکی از آنها فعالیت ورزشی میباشد. به طوری که حجم قابل ملاحظهای از پژوهشات به بررسی اثرات فعالیتهای ورزشی بر سیستم ایمنی اختصاص یافته است. در این پژوهشات اثرات انواع تمرینات ورزشی، شدت و مدت آنها بر پارامترهای مختلف سیستم ایمنی بررسی شده است. با توجه به مطالب ارائه شدن در قسمت پیشینه پژوهش، در مورد پاسخ اینترفرون گاما، اینترلوکین4، الگوی سایتوکاینی و تعداد لکوسیتها به ورزش و فعالیت بدنی، یافتههای یکسانی وجود ندارد. مطالعات متعددی وجود دارد که اثر تمرینات ورزشی را روی سطوح سایتوکاینی Th1و Th2 را در خون (کوهیوت و بویهم، 2001؛ کوهیوت و همکاران ، 2004؛ کوهیوت و سینچینا، 2001)، عضلات اسکلتی (پورکوپچوک و همکاران، 2007) و ششها (لاودر و همکاران، 2006) مورد بررسی قرار دادهاند که برخی مطالعات کاهش، برخی عدم تغییر، برخی نیز افزایش را نشان دادند.
به هر حال با وجود پژوهشات زیاد درباره اثرات ورزش بر سیستم ایمنی، توافق کلی وجود ندارد که این خود مربوط به تفاوت در انواع فعالیتهای ورزشی، شدت و مدت متفاوت تمرینات ورزشی، تفاوتهای فردی و تجربه ورزشی افراد و اندازه گیریهای متفاوت عوامل سیستم ایمنی میباشد و این مسئله انجام پژوهشات بیشتری در این زمینه را آشکار میسازد. پاسخ سایتوکاینها به ورزش ظاهراً پیچیده بوده، و به پارامترهای ورزشی، تمرین قبلی، محل اندازه گیری سایتوکاین (بافت، خون، ادرار) و احتمالاً روش اندازه گیری بستگی دارد.
فصل سوم:
روش پژوهش
مقدمه
در این فصل ضمن ارائه اطلاعاتی در مورد روش پژوهش، جامعه و نمونه آماري، ابزار و وسايل اندازهگيري، مراحل مختلف تحقيق و روشهاي اندازهگيري متغيرها توضيح داده شده و روش آماري به كار رفته براي تجزيه و تحليل اطلاعات ذكر شده است.
3-1- روش تحقيق
اين پژوهش، در رديف پژوهشهاي شبه تجربي قرار ميگيرد.
طرح پژوهشی مورد استفاده در این مطالعه، طرح پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه و اندازه گیری در زمانهای مختلف میباشد.
3-2- جامعه آماری، روش نمونه گیری و نمونه پژوهش
کلیه ورزشکاران مرد فوتبالیست دانشگاه جهرم جامعه آماری این مطالعه را تشکیل دادند که از میان آنها 11 نفر به صورت داوطلبانه، هدفمند در پژوهش شرکت کردند آزمودنیها برای شرکت در پژوهش سابقه بیماريهاي قلبی- عروقی، فشارخون، دیابت، سیگار کشیدن و یا استفاده از داروي خاصی را نداشتند. از آزمودنیها خواسته شد که در طول اجرای پژوهش از هرگونه فعالیت غیر از برنامه تمرینی خودداري نمایند و پس از تشريح هدف و روش اجراي پژوهش (جزئیات آزمایش و نحوه اندازه گیری و چگونگی نمونهگیری خون و وجود خطرات احتمالی) و همچنین كسب رضایت نامه (آگاهانه) كتبي از آنها، آزمودنيها وارد مطالعه شدند.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))
3-3- متغيرهاي تحقيق
3-3-1- متغيرهاي مستقل:
-
- فعاليتبدني با شدت متوسط
-
- فعاليتبدني با شدت زياد
3-3-2- متغيرهاي وابسته:
-
- اینترفرون گاما (IFN-γ)
-
- اینترلوکین-4 (IL-4)
-
- الگوی سایتوکاینی IL-4)/ (IFN-γ
-
- تعداد لکوسیتها
3-4- ابزار و وسایل اندازه گیری
1- ترازوی دیجیتالی (seca) مدل 767 ساخت آلمان برای اندازه گیری وزن آزمودنیها
2- قد سنج (Seca) مدل 206 ساخت کشور آلمان برای اندازه گیری قد آزمودنیها
3- دستگاه فشار خون (Reister) ساخت کشور آلمان برای اندازه گیری فشار خون آزمودنیها
4- ضربان سنج ديجيتال سينهاي (بلت) ساخت شرکت پلار برای اندازه گیری ضربان قلب
5- کیت الایزا ساخت کشور امریکا برای اندازه گیری اینترفرون گاما
6- کیت الایزا ساخت کشور امریکا برای اندازه گیری اینترلوکین-4
7- ELISA Readerبرای اندازه گیری کیتهای اینترفرون گاما و اینترلوکین-4
8- دستگاه Cell Counter XL 22 ساخت شرکت Drew Scientific، امریکا برای اندازه گیری لکوسیت
3-5- روش اندازهگيري متغيرهاي وابسته
[پنجشنبه 1400-09-11] [ 05:17:00 ب.ظ ]
|